Podejrzenia zawału mięśnia sercowego
W przypadku podejrzenia zawału mięśnia sercowego wykonuje się badanie EKG co pewien czas, obserwując ewolucję zmian w zapisie. Dzięki temu można ocenić rozległość uszkodzenia, zagrażające powikłania, a także obserwować proces gojenia się. Dodatkowym badaniem wykonywanym przy podejrzeniu zawału jest badanie poziomu we krwi różnych enzymów uwalnianych z uszkodzonego mięśnia sercowego. Ich poziom, narastanie i zanikanie mają dużą wartość diagnostyczną.
Jeszcze innym badaniem jest badanie serca za pomocą fali ultra-dźwięków – echokardiografia. Jest ono nieszkodliwe dla organizmu pacjenta. To dość kosztowne badanie pozwala na ocenę grubości ścian serca, umożliwia obserwację pracy zastawek oraz określenie przepływu krwi przez poszczególne jamy serca.
W niektórych przypadkach, gdy planowane jest dalsze leczenie operacyjne, stosuje się tzw. cewnikowanie serca. Badanie to nazywa się wentrykulo- i koronarografią. Polega na wprowadzeniu przez naczynia obwodowe do serca cienkiego cewnika-sondy i na uwidacznianiu jam serca, naczyń wieńcowych, na pomiarach ciśnień i stężeń tlenu i dwutlenku węgla we krwi w poszczególnych jamach serca. Uwidocznienie naczyń wieńcowych pozwala na dokładne określenie miejsc zwężeń, co jest niezwykle istotne przed planowanym zabiegiem chirurgicznego ominięcia zwężeń (bypass). Zabieg ten polega na odcinkowej wymianie uszkodzonych naczyń wieńcowych i zastąpieniu ich protezami lub naczyniami przeszczepionymi z innych części ciała pacjenta. Jednak w razie nieprzestrzegania odpowiedniego trybu życia również te nowe naczynia mogą ulec zwężeniu.
Podstawowym leczeniem choroby niedokrwiennej mięśnia sercowego jest stosowanie leków zmniejszających pracę serca i poprawiających przepływ krwi przez naczynia wieńcowe, a także środków zmniejszających tworzenie się zakrzepów na uszkodzonych ścianach naczyń.
