Postać ropiejąca płuc

Postać piorunująca występuje przeważnie u niemowląt w pierwszych trzech mie-siącach życia. W ciągu kilkunastu godzin może dojść do zgonu dziecka. W tym czasie obraz radiologiczny zmienia się od dyskretnej siateczki na tle uogólnionej rozedmy, przez brzeżne zgrubienie opłucnej żebrowej lub międzyplatowej (wyraz zakażenia opłucnej), aż do rozlanego ropniaka opłucnej z dużą odmą. Pod przeponą często stwierdza się obraz niedrożności porażennej jelit.

Postać ropiejąca występuje u starszych niemowląt i małych dzieci. W obrazie radiologicznym widać okrągłe zacienienia o różnej wielkości i położeniu, odpo-wiadające licznym drobnym ropniom. W przypadku niewłaściwego leczenia mogą się one ze sobą zlewać, prowadząc do zajęcia całego płata i powiększenia węzłów chłonnych oraz dawać przerzuty do drugiego płuca. Często stwierdza się pęcherze rozedmowe, które mogą osiągać bardzo duże rozmiary, przesuwając śród- piersie na stronę przeciwną. Ich pęknięcie prowadzi do powstania odmy opłuc- nowej. Większość pęcherzy znika samoistnie w ciągu kilku tygodni, ale niekiedy utrzymują się przez wiele miesięcy.

Gronkowcowe zapalenie płuc u dorosłych rozwija się zwykle jako plamiste nacieki, przeważnie obustronne, często prowadzące do powstania pojedynczych lub mnogich ropni płuc. W wielu przypadkach towarzyszy temu wysięk w opłuc-nej i ropniaki. Pęcherze rozedmowe rzadko powstają u dorosłych.