PIERWSZY PACJENT

Po raz pierwszy Simonton zastosował ten system leczenia w 1971 roku. Jego pierwszym pacjentem byl mężczyzna w wieku sześćdziesięciu jeden lat chory na raka krtani. Rokowanie było bardzo zle. Pacjent ważył niecałe 50 kg, miał upośledzone połykanie i znaczne trudności w oddychaniu.

Carl Simonton postanowił wyzwolić u niego jak najwięcej chęci życia, motywacji do współdziałania w leczeniu. Wyjaśnił mu, w jaki sposób można pozytywnie wpływać na przebieg swojej choroby. Pacjent ćwiczy! trzy razy dziennie przez piętnaście minut, będąc w pełnym rozluźnieniu. W trakcie treningu koncentrował się na poszczególnych częściach swojego ciała, wyobrażał sobie każdą z nich oraz wszystkie narządy jako zupełnie zdrowe. Starał się wyobrażać sobie jak najplastyczniej (wizualizacja) walkę swego organizmu z rakiem. Wyobrażał sobie, jak komórki nowotworowe są bombardowane i niszczone podczas radioterapii przez miliardy cząsteczek

o wysokiej energii, a także jak białe krwinki atakują guz i powodują jego zmniejszenie. W czasie terapii zauważono, że napromienianie wywoływało u niego bardzo mało niepożądanych skutków ubocznych. Nie pojawiało się nawet typowe zaczerwienienie skóry i śluzówek.