OPIEKA POOPERACYJNA

Końcowy, zamierzony Avynik operacji uzyskuje się zwylde w okresie nieco późniejszym i jest on uzależniony od niepowikłanego przebiegu pooperacyjnego oraz od jednocześnie prowadzonego dodatkowego leczenia wspomagającego i usprawniającego (rehabilitacji). Wczesny okres pooperacyjny obejmuje postępowanie zmierzające do wyrównania zaburzeń będących bezpośrednim następstwem wykonanego’ zabiegu. Ujemne następstwa urazu operacyjnego oraz anestezji, które można określić jako objawy ich ubocznego działania, powodują w bezpośrednim okresie po zabiegu możliwość wystąpienia zagrożeń dla chorego.

W czasie obejmującym pierwsze godziny lub nieraz dni po zabiegu, w zależności od rodzaju operacji i stanu chorego, na plan pierwszy może wysunąć się zagadnienie podtrzymywania podstawowych funkcji życiowych ustroju. Problemy związane z dokonaną chirurgicznie korekcją anatomiczną schodzą często na plan dalszy i na okres nieco późniejszy.

Po każdym zabiegu, niezależnie od jego rozległości, chory powinien znajdować się pod opieką lekarza i pielęgniarki. Opieka ta zamyka się w czasie niezbędnym do uzyskania pełnej stabilizacji podstawowych funkcji fizjologicznych. W okresie tym niezbędny jest intensywny nadzór obejmujący stalą i wnikliwą ocenę stanu chorego. W prostszych sytuacjach wystarcza odpowiedni nadzór pielęgniarki i kontrola kliniczna stanu chorego. W bardziej złożonych przypadkach możliwość wcześniejszego wykrycia zagrażających zaburzeń zapewnia aparatura monitorująca oraz odpowiednio często wykonywane badania laboratoryjne.

Najczęstszymi i najważniejszymi problemami wymagającymi szczególnej uwagi u dzieci w okresie pooperacyjnym są zaburzenia ze strony układu oddechowego,, sercowo-naczyniowego i ośrodkowego układu nerwowego.