RÓWNOWAGA KWASOWO-ZASADOWA
Obniżona pojemność buforowa i mniejsza zawartość wodorowęglanów w osoczu stwarzają problem większej podatności rozwijającego się organizmu na występowanie zaburzeń równowagi kwasowo-zasadowej. Utrzymywanie względnie stałego odczynu płynów ustrojowych jest jednym z podstawowych elementów homeostazy ustroju. Nawet niewielkie zmiany stężenia jonów wodorowych wpływają na stan czynnościowy enzymów i pośrednio na procesy metaboliczne komórki.
Wskaźnikiem oceny równowagi kwasowo-zasadowej jest ilość wolnych jonów wodorowych (H+) w roztworze. Ilości te są bardzo małe i określa się je w nanomolach w litrze (1 nmol = 0,000000001 mol). W chwili obecnej pozostają jeszcze nadal w użyciu jednostki pH (odpowiadające ujemnemu logarytmowi stężenia jonów wodorowych). Roztwór fizycznie obojętny zawiera 100nmol/l wolnych jonów wodorowych, czyli ma pH = 7,0. Równowaga kwasowo-zasadowa ustroju człowieka „fizjologicznie obojętna” jest przesunięta w stronę zasadową, czyli stwierdza się mniej wolnych jonów wodorowych w osoczu, średnio 40 nmol/1, co odpowiada pH = 7,4.
Utrzymywanie względnie stałego odczynu płynów ustrojowych, poza mechanizmami: płucnymi, wydalania dwutlenku węgla i nerkowymi, oraz wydalanie jonów wodorowych i regeneracja jonów wodorowo-węglanowych są możliwe dzięki obecności w osoczu układów buforowych. Śródkomórkowe układy buforowe są mniej znane.
