Pełne odżywianie pozajelitowe

Pierwsza wzmianka o próbie pełnego odżywiania dożylnego u dziecka pochodzi z 1944 r. (I-Ielfrick), kiedy to podano dożylnie 50% roztwór glukozy, 10% hydrolizat kazeiny i emulsję oliwy z oliwek u 5-miesięcznego dziecka.

Pełne odżywianie pozajelitowe w nowoczesnym ujęciu zostało wprowadzone przez Dudricka (1968). Autor ten zastosował podaż mieszanki odżywczej do żyły głównej górnej, aby zapobiec drażniącemu działaniu hiperosmicznego roztworu na śródbłonek naczyniowy. Stwierdził, że jeżeli roztwór jest podawany powoli, to szybki przepływ krwi przez żyłę główną natychmiast rozcieńcza roztwór odżywczy i zapobiega stanom zapalnym żyły i zakrzepicy. Dudrick nazwał ten sposób ży-wienia „hiperalimentacją dożylną” i termin ten jest stosowany zamiennio z „pełnym odżywianiem pozajelitowym”. Praca Dudricka stała się podstawą do coraz szerszego wprowadzania metody pełnego odżywiania pozajelitowego w wielu ośrodkach chirurgii dziecięcej. Poza klasycznym sposobem wprowadzania płynu odżywczego do żył centralnych obecnie powszechnie jest stosowana metoda podaży do żył obwodowych mniej stężonych roztworów odżywczych. W metodach tych w celu skompensowania mniejszej wartości energetycznej roztworu stosuje się Intralipid jako dodatkowe źródło energii lub znacznie zwiększa się objętość podawanych płynów w stosunku do metody centralnej.

Stosowane obecnie metody żywienia można w skrócie przedstawić następująco: 1) metoda obwodowa z dużymi objętościami rozcieńczonego roztworu, 2) metoda obwodowa z rozcieńczonym roztworem i dodatkiem preparatu Intralipid jako źródła energii, 3) metoda centralna z silnie stężonym roztworem odżywczym w mniejszych ob- jętościach.