Paul Friedrich z Lipska
Dopiero po wprowadzeniu aseptylci przez Listera i odkryciu przez L. Pasteura związku pomiędzy bakteriami a zakażeniami dożylne iniekcje płynów mogły mieć większe szanse powodzenia. Biedle i Kraus (1896) zastosowali dożylne przetoczenie glukozy u człowieka. Stwierdzili oni, że po podaniu dożylnym 10% glukozy nie pojawia się ona w moczu.
Paul Friedrich z Lipska (1904) zastosował podskórne iniekcje NaCl, glukozy, oleju z oliwek oraz preparatów białkowych. Metodę tę stosował z zachęcającymi wynikami u kilku pacjentów niezdolnych do przyjmowania pokarmu przez okres
-10- 14 dni (7). Henriąuez i Andersen z Kopenhagi w 1913 r. przeprowadzili z powodzeniem pierwsze odżywianie dożylne u zwierząt. Podawali oni w ten sposób kozom hydrolizat z mięśni, roztwór glukozy, sodu i potasu przez 16 dni, uzyskując stan równowagi w metabolizmie azotu. Od tego czasu podejmowano liczne próby uzyskiwania preparatów białkowych z różnych źródeł. Do chwili obecnej najczęściej uzyskiwano je z hydrolizatów kazeiny lub fibryny. W ostatnich latach hydrolizaty wypierane są przez znacznie lepsze preparaty aminokwasów krystalicznych.
Yamakawa (1920) jako pierwszy dożylnie podał człowiekowi zawiesinę tłuszczu. Ze względu na liczne reakcje toksyczne preparat ten nie znalazł szerszego zastosowania. Dopiero w latach pięćdziesiątych pojawił się dostępny na rynku preparat tłuszczowy – Lipomul, otrzymywany z oleju lnianego. Preparat ten również wycofano po kilku latach z powodu reakcji toksycznych. Przełomem w podawaniu dożylnym tłuszczów było wprowadzenie w 1961 r. przez Schubertha i Wretlinda preparatu Intralipid firmy Vitrum AG, uzyskiwanego z oleju sojowego. Preparat ten stosowany jest do chwili obecnej.
